Bye bye..!!

Lieve allemaal,

Het heeft even geduurd, maar hier zijn we weer! We weten dat jullie allemaal met smart op dit verhaal zitten te wachten, dus we zullen snel beginnen met dit extra lange verhaal;)

Maandag werd Pieter al vroeg aan het werk gezet: het huis verven was zijn taak voor die dag. En in de tussentijd hebben wij helemaal niks gedaan (lees: op bed gelegen en in de zon gezeten). Toen het tijd was om naar het jeugdcentrum te gaan zijn we eerst nog even naar het dorp geweest om een nieuwe bal te kopen. De kinderen waren er erg blij mee, wij zijn benieuwd hoelang deze bal het uit houdt! Ons plan was eigenlijk om stoelendans te doen, maar omdat het merendeel van de kinderen vandaag onder de vier jaar was hebben we daar maar van af gezien om chaos te voorkomen en het onszelf niet te moeilijk te maken.

Toen we thuiskwamen hebben we snel gegeten en zijn we naar het Kinderhuis gegaan om afscheid te nemen… De oudere kinderen waren nog huiswerk aan het maken, dus eerst hebben we even met de kleintjes gespeeld en hen op bed gelegd. Daarna hebben we de hele avond spelletjes gedaan, gekletst en de trouwfoto’s van Pieter&Krista bekeken. Toen was het moment van afscheid nemen toch echt daar en na veel knuffels en bye-bye’s gingen zij naar bed en wij naar huis.

Dinsdagochtend hebben we onszelf maar wel nuttig gemaakt: onze koffers vast ingepakt en de kamer schoongemaakt. Daarna zijn we naar het dorp gegaan om cakejes te halen. We wilden deze met de kinderen gaan versieren omdat het onze laatste dag was. Met gemengde gevoelens reden we voor het laatst naar het jeugdcentrum. Daar aangekomen hebben we eerst lekker met de kinderen gespeeld en foto’s gemaakt. Daarna was het tijd voor de verrassing. Onder veel ohhh en aiii en ishh lieten we zien wat de bedoeling was. Mathoulousi hielp met vertalen, al was dit niet echt nodig omdat de kinderen al gelijk zagen wat ze moesten doen;) Iedereen kreeg een cakeje met daarop een toefje slagroom en daarna kregen ze per tafel een bordje met allerlei versiersels. De kinderen kwamen trots hun creaties laten zien om ze vervolgens met smaak op te eten. Natuurlijk bleven wij hierbij niet achter. Omdat we nog wat slagroom over hadden ging we op zoek naar kinderen die nog wel wat slagroom lustten. Die waren natuurlijk snel gevonden;). Nadat we het zooitje hadden opgeruimd moesten we toch echt afscheid gaan nemen. Hier hebben we uitgebreid de tijd voor genomen. Een aantal jongeren waren speciaal om ons gedag te zeggen naar het jeugdcentrum gekomen dus dat was ook erg leuk. Toen we wegreden met de auto klonk van alle kanten bye-bye, bye-bye en werd er druk gefloten en gezwaaid.

’s Avonds gingen we bij weer bij Anke en Ingmar eten en bidden. Annemarie had speciaal voor ons bloemkool gemaakt en voor Pieter nasi. Na deze avond moesten we afscheid nemen van Ingmar en waren we weer een beetje dichterbij het einde van onze tijd bij the Shelter.

Toen we woensdag wakker werden regende het, geen goed begin van onze vakantie dus. Nadat we afscheid hadden genomen van de mama’s in het kinderhuis, Anke en Annemarie was het toch echt tijd om te gaan. We hebben hier weer een erg leuke tijd gehad en zijn dankbaar dat we dit weer mochten doen. Jan-Willem bracht ons naar Witbank omdat daar onze huur klaar zou staan. Toen we in Witbank aankwamen begon onze zoektocht naar de juiste straat. Toen we die uiteindelijk gevonden hadden bleek dit een drukke winkelstraat te zijn en op het juiste nummer was er geen car rental.. Gelukkig is Jan-Willem wel aardig bekend in Witbank en besloot hij naar een autoverhuur te rijden die hij kent. Daar aangekomen bleek dat hier alleen busjes verhuurd werden en dat we dus naar een ander afhaalpunt moesten. Tsjah, niets gaat vanzelf hier.. Toen we eindelijk de juiste locatie gevonden hadden begon het drama pas echt! De vrouw achter de balie gaf aan dat er geen reserveringen waren voor die dag en daarmee was het gesprek volgens haar wel afgelopen. Na een uur verdwaald te zijn waren wij het hier absoluut niet mee eens. Na enig aandringen haalde ze haar manager er toch maar bij. Deze ging voor ons uitzoeken hoe het zat. Zoals alles hier duurde ook dat wel even. Ons geduld werd op de proef gesteld maar uiteindelijk was het geregeld. De auto was buiten onze schuld om in Middelburg klaargezet in plaats van in Witbank. Gelukkig hadden ze ook hier nog een auto staan: een Suzuki Alto. Toen we de auto zagen beseften we dat het wel een uitdaging zou zijn om alle bagage hierin te krijgen. Maar natuurlijk gingen wij deze uitdaging graag aan en door het inzicht van Jan-Willem kregen we alle bagage er in en was er ook nog plaats over om te zitten. Na het instellen van de tom-tom kon onze vakantie nu echt beginnen! Met als eerste stop de KFC;) Na een stevige lunch vervolgden we onze weg naar Johannesburg. Toen we bijna bij onze eindbestemming waren sloeg de schrik om Christa’s hart en tranen sprongen spontaan in haar ogen toen ze vertelde dat ze haar laptop vergeten was. Gelukkig was de schrik van korte duur omdat de oplossing al snel gevonden was. Jelvin, de zoon van Annemarie&Jan-Willem, woont in Johannesburg en zou voor het paasweekend naar Kriel gaan, dus kon hij de laptop meenemen. Erg fijn, want ook haar paspoort zat in deze laptoptas, gelukkig waren we dus niet op weg naar het vliegveld om naar huis te gaan..

Van te voren waren we wat huiverig voor de soort wijk waarin we terecht zouden komen, maar toen we ons appartement naderden waren we blij om te zien dat het in een goede wijk stond. Na ingecheckt te hebben werden we naar onze appartementen gebracht, die gelukkig naast elkaar stonden. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt en toen alle boodschappen binnen waren hebben we een film gekeken omdat het nog niet zulk lekker weer was. ’s Avonds gingen we eten in het restaurant van het appartement. Onze wijntjes en biertje smaakten extra lekker omdat het een tijdje geleden was. Ook de kip met champignonsaus was heerlijk, net zoals we ons herinnerden en lekkerder dan in Nederland. En ook Pieter genoot van zijn burger.

Donderdagochtend zaten we al om 8 uur aan de ontbijttafel zodat we op tijd konden vertrekken naar het leeuwenpark. Daar aangekomen zijn we eerst een rondje gaan rijden door het natuurpark. Er waren zebra’s, springbokken en gnoe’s en natuurlijk zag Kris ook hier weer een steen aan voor een leeuw (een Kruger-deja-vu). Daarna waren de kampen van de leeuwen aan de beurt. Met de angst dat de leeuwen het zouden winnen van onze ‘grasmaaier’ (zoals Pieter onze auto noemt), reden we naar binnen. Gelukkig hielden de leeuwen zich rustig. Christa deed tegen de regels in haar raam open om goede foto’s te maken, maar waar haar duim en wijsvinger nu zijn weten we nog steeds niet:P Na dit rondje door de leeuwenkampen was het tijd om ons lunchpakket op te eten. Natuurlijk waren we niet alleen gekomen om leeuwen te bekijken maar ook om babyleeuwtjes te aaien. Omdat het daar heel druk was besloten we om eerst een giraffe te gaan voeren. Zo sociaal als we zijn lieten we Pieter de spits afbijten. Nadat we gezien hadden dat hij niet opgegeten was durfden wij het, al was het met samengeknepen billen, ook wel aan. Een slijmerige ervaring, kunnen we vertellen. Na de nodige foto’s hadden we het wel weer gezien en waren de babyleeuwtjes aan de beurt. Ietwat gespannen liepen we de kooi in. De babyleeuwtjes zagen er erg schattig uit, maar schijn bedriegt, want we hadden al iemand gezien die gebeten werd. Daarom deden we erg voorzichtig. Ze voelden heel zacht aan en ook hier hebben we het er levend van afgebracht. Na een flink stuk taart te hebben gegeten gingen we op weg naar huis. Onderweg besloten we nog even te stoppen voor, wat wij dachten, een Afrikaanse markt. Naarmate we de markt naderden twijfelden we er steeds meer aan of dit wel verstandig was. Alles zag er namelijk erg vervallen uit en de markt bevond zich grotendeels in de township, en niet zoals Tuberlihle zoals wij gewend zijn, maar nog veel armer. Dus we besloten al snel om maar terug te gaan.

Vrijdag stond Lesedi Cultural Village op het programma. Na een uur genoten te hebben van de zon vertrokken we om half 11. Daar aangekomen werden we toegezongen door mannen in Zulu-kleding. Deze kleding liet weinig aan de verbeelding over;) Om half 12 begon de tour met informatie over 5 verschillende stammen in Zuid-Afrika. De guide liet ons dingen nazeggen en vooral veel woorden met een klik-klank omdat dit bijna onmogelijk is om uit te spreken. Na deze informatie gingen we naar de verschillende stammen toe. Daar werd duidelijk dat het vroeger zo werkte dat hoe meer koeien je had, hoe meer vrouwen, dus hoe meer problemen (over het laatste zijn wij het natuurlijk niet eens). Al snel werd Christa als eerste vrouw van de guide uitgekozen. Toen hij aan Krista vroeg hoeveel koeien hij voor haar moest betalen antwoordde zij elf, het gebruikelijke aantal. Maar de guide was gul dus had 50 koeien voor haar over (ze komen eraan, pap;). Na langs alle stammen geweest te zijn werd er nog uitbundig voor ons gezongen en gedanst. Tot Krista’s verdriet werden ook wij drieën uitgenodigd om te dansen. Na onze dansmoves getoond te hebben was ook deze belevenis weer ten einde. Snel gingen we naar huis want de zon scheen volop en we konden niet wachten om hierin te gaan liggen. Bij het appartement aangekomen wachtte ons grote teleurstelling: op het terras was de zon al weg. Natuurlijk lieten we ons hierdoor niet uit het veld slaan en verplaatsten we de stoelen gewoon naar de parkeerplaats.

’s Avonds zijn we uit eten geweest. Het restaurant was in een erg drukke straat en we waren blij met een parkeerhulp die ons een plek wees. We moesten onze auto op de stoep zetten waardoor er een dubbele parkeer rij ontstond dus we hoopten maar dat we er aan het eind van de avond nog uit zouden kunnen. Net als in Nederland wilden we een mandje stokbrood met kruidenboter. Op de kaart zagen we garlicbread staan dus daar bestelden we er twee van. Dit bleek achteraf wel erg voorbarig. Één garlicbread is namelijk net zo groot als een pizza. Als hoofdgerecht aten wij hakefilet en Pieter een pizza. Na heerlijk gegeten te hebben besloten we de restjes mee te nemen om aan de parkeerhulp te geven. Maar bij onze auto aangekomen was er geen spoor meer van hem te bekennen. Wel stond er een politieauto achter ons en zat er een boete onder onze ruitenwisser. Gelukkig verzekerde de politieman ons ervan dat het alleen maar een waarschuwing was, maar hij wist niet van wie deze waarschuwing kwam. Omdat we onze parkeerhulp niet meer konden vinden hebben we onze take-aways aan wat zwervers gegeven.

Zaterdag zijn we naar het apartheidmuseum geweest. Nog voordat dit open was stonden wij al voor de deur. Eenmaal binnen hebben we aan de hand van foto’s, filmpjes en verhalen het leven van Nelson Mandela bekeken en daarna ook de geschiedenis van de apartheid. Vooral de afschuwelijke filmpjes over de apartheid hebben grote indruk op ons gemaakt. Na dit museum zijn we naar een park gereden om daar in de zon te gaan liggen. Op een bord werd ons alleen duidelijk gemaakt dat dit verboden was. Vastbesloten om in de zon te gaan zitten lieten we ons hierdoor echter niet tegenhouden. Het gras was alleen nogal hoog, de vliegjes veel, en de ondergrond hard. Hierdoor werden Christa en Pieter steeds chagrijniger, al leek Krista nergens last van te hebben en vooral te genieten van de zon. Toch besloten we al snel om terug te gaan naar het appartement waardoor het humeur van Krista daalde. Gelukkig is het allemaal goed gekomen doordat ook bij het appartement de zon volop scheen.

Omdat het onze laatste avond was in dit appartement besloten we om hier maar weer eens een kipschnitzel te gaan eten. We hadden inmiddels vrienden gemaakt met de ober, genaamd Kelvin(ator), en daarom regelde hij speciaal voor ons Malva-pudding met custard als toetje. Opnieuw hebben we heerlijk gegeten.

Zondagochtend, eerste paasdag, gingen we naar de Christ Family Church. Toen we daar binnen kwamen was het nog erg rustig en werden we door iedereen die na ons binnenkwam van harte welkom geheten. Na ruim voldoende gezongen te hebben begon de preek. Al was een goede preek mistten wij wel het paasverhaal een beetje. Na twee en half uur vond ook de dominee het wel genoeg en mochten we naar huis, maar niet voordat Christa, na wat aandringen van de dominee, haar mailadres had achtergelaten.

Na onze koffers opgehaald te hebben reden we naar Pretoria. Hier hadden we één ruim appartement, met keuken. Het zag er allemaal netjes uit, maar niet heel schoon. Wat ons ook opviel was dat het hier een stuk warmer was dan in Johannesburg. Natuurlijk hebben we hier gelijk gebruik van gemaakt en zijn we lekker in de zon gaan zitten.

Maandag was een dag waar Christa al lang naar uit had gekeken: we gingen naar The Elephant Sanctuary. Met nog 15 anderen werden we door onze guide meegenomen naar het bos waar we twee olifanten gingen ontmoeten. Na wat uitleg over de olifanten kwamen ze aanlopen. Even waren we speechless toen we zagen hoe groot ze waren en hoe dichtbij ze kwamen. Krista en Pieter waren de eerste die naast de olifant mochten komen staan. De begeleider van de olifant liet hen allerlei delen van de olifant zien die ze ook gelijk mochten aanraken, zoals de slurf, het oor, de elleboog, de buik, de staart, de onderkant van zijn poot en ook mochten ze in zijn mond kijken. Als laatste kregen ze nog een kus van de olifant. De foto’s hierover spreken boekdelen, we kunnen zeggen dat het geen lekker zacht kusje was en schoon was het al helemaal niet. Hierna was ook Christa aan de beurt en voor haar gold hetzelfde. Hierna gingen we naar een nog grotere olifant, hoewel we ons dit bijna niet konden voorstellen. Maar hij was inderdaad een stuk groter en drie ton zwaarder. Bij deze olifant mochten we niet zo dicht in de buurt komen maar vanaf gepaste afstand voeren. Nadat het voer op was vertelde onze guide nog wat meer over de olifanten. Hier waren wij alleen niet heel erg in geïnteresseerd omdat we uitzagen naar het volgende onderdeel: hand in trunk. Dit hield in dat we een rondje gingen lopen waarbij we onze vingers in de slurf van de olifant moesten steken. We hebben dit ervaren als heel erg leuk, maar ook een beetje vies. Het voelde namelijk erg slijmerig aan en het gevoel van de warme adem langs je hand is ook niet heel prettig. Maar we hadden dit er graag voor over.

Daarna gingen we naar een Afrikaanse craftmarket. We waren nog niet eens goed en wel binnen of we werden al door 10 mensen hun kraampje binnen geroepen. Iedereen beweerde dat zij het beste, mooiste, grootste en goedkoopste hadden en over de prijs kon altijd onderhandeld worden. Pieter kreeg het al snel benauwd en vond het heel moeilijk om nee te zeggen tegen al die vriendelijke, maar opdringerige mensen. Wij waren het wel gewend en beloofden aan iedereen dat we later wel terug zouden komen naar hun kraampje. Na alles gezien te hebben we een aantal mooie spullen in de wacht gesleept voor een goede prijs. Christa moet alleen op zoek gaan naar een groter huis omdat ze een te groot schilderij heeft gekocht.

Om vijf uur kwam Jelvin naar ons appartement om de laptop van Christa weer terug te brengen. Tot onze verbazing kwamen ook Nathi en Henri uit de auto gestapt. Het was leuk om ook hen weer even te zien en te spreken. Omdat we een keuken hadden, besloten we een gezonde maaltijd op tafel te zetten. Deze bestond uit gebakken aardappels, bloemkool, wortels en gemarineerde kip. Afgezien van de aardappels smaakte het heerlijk. Tijdens het eten hebben we de film 12 years a slave gekeken, erg indrukwekkend.

Dinsdag gingen we naar het voortrekkersmonument. Echt het hoogtepunt van onze reis, letterlijk dan, want figuurlijk was het dit dus niet. Om over het eten maar helemaal niet te beginnen.. Misschien ligt het aan ons, maar we waren al snel uitgekeken. Tijd voor een wijntje en biertje op het terras. Toen we daar aankwamen werd er vreemd naar ons gekeken toen we zeiden dat we alleen in de zon wilden zitten. Maar dit was onze laatste kans dat we van de zon konden genieten dus dat lieten we ons natuurlijk niet afnemen. Toen Christa naar de wc moest gebeurde er een ongeluk. Ze wilde namelijk haar slipper pakken maar zag daarbij de punt van de tafel over het hoofd. Een bult op haar voorhoofd was het gevolg en Krista en Pieter die huilend van het lachen bijna van hun stoel vielen. Toen de zon ondergegaan was gingen we naar huis om te koken.

Woensdagochtend moesten we om 10 uur uit ons appartement zijn. Omdat we pas om 10 uur ’s avonds zouden vliegen lieten we de bagage vol vertrouwen achter bij de receptie en gingen we op weg naar het grootste winkelcentrum van Zuid-Afrika. Aangezien ons geld zo goed als op is was hier niet heel veel aan. We slenterden van de ene naar de andere kant en om één uur besloten we dat het genoeg geweest was en gingen we naar de auto om te eten. Het was inmiddels gaan regenen dus waren we er eigenlijk al klaar voor om naar huis te gaan, maar dat zat er nog even niet in.. Nadat we onze koffers hadden opgehaald reden we naar het vliegveld. Daar aangekomen moesten we eerst onze auto inleveren. Dit ging een heel stuk makkelijker dan het ophalen van de auto. Op het vliegveld aangekomen hadden we nog ruim acht uur wachten voor de boeg. Maar aangezien we dit verhaal nog moesten schrijven hadden we er niet zoveel moeite mee. We wilden graag eerst onze bagage kwijt, maar nadat we van het kastje naar de muur en terug gestuurd waren kwamen we erachter dat dit pas vanaf half 7 kon. Daarom zijn we maar in een restaurant gaan zitten en daar hebben we drie uur gezeten, iets dat door het personeel niet heel erg op prijs gesteld werd. Ze kwamen steeds vragen of we nog iets wilden eten of drinken, maar dit was niet het geval. Toen we uiteindelijk weg gingen en bij het betalen ons laatste geld als fooi wilden geven, vond hij dit blijkbaar niet genoeg, want hij wilde het niet aannemen. Nou, dan niet..
Toen we aankwamen bij de incheckbalie stond er een rij die zo lang was dat we er moedeloos van werden, maar gelukkig hadden wij al ingecheckt en mochten we bij de bagage drop-off gaan staan, waar we de eerste waren. Inmiddels is het acht uur en gaan we nog even voor de laatste keer naar een Afrikaanse souvenir winkel. Daarna is het dan eindelijk tijd om te gaan, al zien we niet heel erg naar de vlucht uit omdat we al weten dat het vliegtuig heel erg vol zit en we dus niet veel zullen slapen..

Nu we dit verhaal schrijven kunnen we met recht zeggen dat de Tom-Tom en Guus Meeuwis onze beste maatjes zijn geworden tijdens onze autoritjes. We zijn blij dat we geen ongelukken hebben gehad in het onvoorspelbare verkeer van Johannesburg en omstreken. We hebben ons vaak afgevraagd of we wel bruin zijn geworden maar dat oordeel mogen jullie morgen vellen;)

Bedankt voor al jullie lezen, meeleven en leuke reacties!! Wie weet tot een volgende keer!

Heel veel liefs xxx Krista en Christa