Volop aan het genieten van ons laatste weekje!

Lieve allemaal!

Daar zijn we weer, met ons één-na-laatste verhaal… De tijd is zo snel gegaan, nog een paar dagen en het zit er alweer op! Maar daar willen we nog even niet aan denken, dus we zullen snel beschrijven wat we deze week allemaal hebben gedaan!

Toen we ons vorige verhaal schreven zat Krista in de kappersstoel;) Inmiddels zijn allebei onze haren gedaan zoals jullie op de foto al hebben gezien. Het vlechten van de haren ging niet heel erg snel, bij Krista duurde het wel 8 uur!! Dit hadden zowel Samu als wij niet verwacht, maar toch hield het haar niet tegen om Christa’s haar ook nog te vlechten. Ze had blijkbaar van de vorige dag geleerd, want binnen 5 uur stond Christa ‘alweer’ buiten. Samu had deze keer wat grotere plukken gebruikt bij het vlechten, dus dan gaat het automatisch wat sneller.

Omdat het maandag zolang duurde bij Krista hebben we in het jeugdcentrum niks gedaan. Dinsdag konden we gelukkig wel weer met de kinderen aan de slag. We hebben iets gemaakt waar we zelf nogal trots op zijn;) Op een groot wit laken hebben we de tekst ‘Your Word is a lamp to guide my feet and a light for my path’ geverfd. Hier omheen hebben alle kinderen van het jeugdcentrum hun voetafdruk gezet (met verf welteverstaan;) De kinderen vonden het erg leuk, en herinnerde zich nog dat we 2 jaar geleden hun handen een keer geverfd hadden!
’s Avonds hadden we bidavond. Het was weer een bijzondere avond.

Woensdag was het, tot onze grote spijt, voor de derde dag op rij bewolkt! We hoefden vandaag pas om half 2 in het jeugdcentrum te zijn, want de school is weer begonnen. Omdat we niet in de zon konden zitten hebben we ons op een creatief agogische manier bezig gehouden met ethiek (kortom, twee onderzoeken voor school). Om kwart over 1 reden we in de richting van het jeugdcentrum. Toen we daar aankwamen hebben we tot ongeveer 3 uur vrij weinig te doen gehad want de kinderen kwamen erg laat uit school. Dit komt omdat er veel kinderen afhankelijk zijn van een busje die niet altijd even stipt is. Gelukkig hadden we van 3 tot 5 onze handen weer vol en hebben we lekker ‘gekuierd’ met de kinderen ( zoals ze dat hier in Afrika zeggen).

’s Avonds zijn we naar het kinderhuis geweest want daar waren we al twee dagen niet geweest dus we misten de kinderen! Hoe moet dit als we straks naar huis gaan..?!

Donderdagochtend werden we gewekt door een heerlijk zonnetje! Blij als we waren, kleden we ons snel aan om geen zonnestraal te missen;) We hebben de hele ochtend buiten gezeten en voor we het wisten was het alweer tijd om te gaan. Omdat we al twee weken lang elke dag watertandend langs het bord van de KFC reden vonden we dat we er nu wel eens naar binnen mochten gaan. We bestelden 4 kippenpoten, 2 patat en 2 sprite en betaalden hier maar liefst 58 rand voor (voor de wat minder snelle rekenaars onder ons is dat €5,80). Het was finger lickin’ good, zoals de slogan van KFC luidt. Hierna waren we klaar om een craft te gaan doen met de kinderen. Na het overweldigende succes van vorige week hadden we ons goed voorbereid en genoeg spullen meegenomen. We wisten dat het een wat ingewikkeld werkje was, waarbij we de kinderen hier en daar moesten helpen en dit bleek ook zeker zo te zijn. Het resultaat was erg leuk en de kinderen hebben ervan genoten, wij daarentegen iets minder. Maar gelukkig zijn we hier niet voor onszelf;) Moe maar voldaan stapten we in onze oude vertrouwde Opel op weg naar huis.

Tijdens het eten werd Krista op haar mobiel gebeld. Toen ze zag wie het was, wist ze al genoeg! En wat ze dacht was inderdaad waar: ze is weer tante geworden!! Ze heeft een nichtje en haar naam is Anna. Gelukkig was Peter zo aardig om een foto te whatsappen, zodat er alvast een eerste blik op Anna geworpen kon worden:) Helaas had Ingmar ook nog vervelend nieuws, de vader van Samu is overleden. Hij was al een tijdje ziek.

Voor vrijdag hoefden we niks voor te bereiden, want het was zondagsschool die middag. Om 3 uur gingen we alle stoelen klaar zetten en riepen we alle kinderen naar binnen zodat de eerste zondagsschoolmiddag kon beginnen. Niet alle kinderen wisten het, dus om 4 uur kwamen er nog kinderen binnenlopen. Het was erg leuk om dit weer een keer mee te maken, vooral het zingen!

Na de zondagsschool moesten we snel naar huis want twee uur later was het alweer jeugdavond. We gingen naar onze kamer om te douchen en ons om te kleden en kwamen rond 6 uur kijken of we al gingen eten. We waren helaas vergeten om tegen Annemarie te zeggen dat we naar de jeugd gingen, dus het eten was nog lang niet klaar. Om kwart voor 7 moesten we snel ons eten naar binnen werken en met een sneltreinvaart naar de jeugd rijden. We dachten dat we te laat zouden zijn, maar dit viel alles mee. Natuurlijk hadden we dit kunnen verwachten, in Afrika begint niks op tijd! Een half uur later dan gepland begon de avond dan eindelijk. Na een inleidend praatje van Ingmar gingen we een paar mooie nummers zingen. Wat een talenten hebben de jongeren om te zingen, dansen en muziek te maken! Voor de eerste paar jeugdavonden heeft Ingmar een indrukwekkende cursus uitgekozen: ‘the Way of the Master’. Vanavond ging het over het getuigen van je geloof naar anderen toe. Hieronder een brief van een ongelovige, ter inspiratie:
My friend I stand in judgement now
And feel that you’re to blame somehow
On earth I walked with you by day
And never did you show the way
You knew the savior in truth and glory
But never did you tell his story
My knowledge then was very dim
You could have led me safe to Him
Though we lived together here on earth
You never told me of the second birth
And now I stand before eternal hell
Because of heavens glory you did not tell.
Voor ons was dit zeker iets om over na te denken, en we wilden het jullie niet onthouden!

Zaterdag hadden we een drukke, maar leuke dag! Een aantal kinderen van het kinderhuis hadden een atletiek dag op hun school, Kriel High. Wij vonden het wel leuk om hier te gaan kijken dus om 9 uur stonden wij al op het veld. Er hing hier een hele gezellige sfeer. Cheerleaders waren druk met het vermaken van het publiek en de wachtende jongeren. Weer stonden wij versteld van het talent dat de Afrikaanse mensen bezitten! Het zonnetje brak ook nog door dus het was prima om hier wat tijd door te brengen. Met een lekker ijsje in onze hand keken we naar Henry uit het kinderhuis die alle andere voorbij rende op de 3 km.
We hoorde via de andere vrijwilligers die ook kwamen kijken dat het internet het niet deed dus dat betekende dat we nog wat langer konden genieten van de sfeer en het zonnetje. Maar om half 11 was het toch echt tijd om naar het jeugdcentrum te gaan. Om 2 uur gingen we de film De Smurfen kijken. Met een lolly en een leuke film heb je geen kind aan de kids ;) Om 4 uur moesten we nog even alles vegen en toen was het alweer weekend. :)

’s Avonds hebben we gezellig met z’n allen bij elkaar gezeten want het was Elberts laatste avond, de volgende dag zou hij weer vertrekken naar Nederland na 3 maanden vrijwilligerswerk.

’s Nachts werden we opgeschrikt door onweer. De harde knal had er voor gezorgd dat de stroom uitviel, niet dat we daar heel veel last van hadden om 4 uur ’s nachts, maar toch. Helaas konden we toen niet zo makkelijk meer in slaap komen maar gelukkig viel we tegen het gloren van de ochtend weer in slaap.

Zondag werden we a-sociaal laat wakker, en moesten we opschieten om om half 11 in de kerk te zitten. Pastor Joe vroeg ons om tijdens de dienst te gaan staan omdat we weer voor de laatste keer in de kerk waren. Na de dienst gingen we nog even gedag zeggen, hij vertelde ons dat hij het heel bijzonder vond dat we er voor de derde keer waren en hij hoopte dat hij ons weer snel terug zou zien. Na de kerk zijn we naar het kinderhuis gegaan omdat de kinderen daar een talentenshow hielden voor Elbert. Toen alle talenten aan bod waren gekomen gingen we nog met z’n alle op de foto. En toen was het echt tijd om Elbert uit te zwaaien. Aike en wij bleven moederziel alleen over en moesten dus voor ons zelf zorgen. Maar dat is prima verlopen. Na het eten werden we opgeschrikt door een huilende Zonke. De andere meiden dachten dat ze haar arm had gebroken want ze was van de schommel afgevallen. Ze huilde hysterisch maar gelukkig konden we haar wat laten bedaren. Na het huilen leek ze in een soort shock te zitten waardoor ze niet echt meer reageerde op ons. Gelukkig kwamen Anke en Ingmar voor de medische ondersteuning. Ze besloten haar met pijnstillers naar bed te brengen omdat er nu geen dokter was die iets voor haar kon betekenen. De volgende dag zouden wij toch al naar Witbank gaan dus dan kon ze met een mama mee rijden om naar arm te laten kijken in het ziekenhuis. Na dit ongeval hebben we nog even gezellig met Anke zitten kletsen en haar wat kadootjes gegeven omdat dit de laatste keer is dat ze als ongetrouwde vrouw met ons onder één dak woont.

De volgende morgen gingen we om 8 uur richting Witbank. Zonke en Mama Lucie gingen mee en Gogo Liesbeth ging ook mee want die moest ook naar het ziekenhuis in Witbank voor medicijnen voor een aantal kinderen in Thuberlihle. Nadat we ze bij het ziekenhuis hadden afgezet gingen wij, met Aike en Anke naar het winkelcentrum. We hebben lang niet zo veel gekocht als dat we van plan waren, voornamelijk voor anderen en minder voor ons zelf;) Na een tijdje viel de stroom uit in het winkelcentrum, wat betekende dat veel winkels hun deuren sloten. Gelukkig was het na een half uur allemaal weer opgelost en konden we vrolijk verder winkelen. Rond 1 uur waren we allemaal klaar en konden we via het ziekenhuis weer terug naar huis rijden. In Thuberlihle moest Anke nog bij een aantal kinderen medicijnen brengen dus voordat we thuis waren was het kwart voor 3. We waren dus vrij laat bij Mama Rose. Gelukkig vond ze dit niet erg. Al snel was het dus al 5 uur en konden we weer naar huis gaan.

’s Avonds zijn we nog even in het kinderhuis geweest, we moeten hier maar van genieten nu het nog kan. En daarna hebben we ook nog even aan onze studie gewerkt, goed he!

Wij gaan hier nog een paar dagen genieten van alles en we zien jullie snel weer!

Veel liefs CK